Dobrze jest dziękować Ci Panie i śpiewać pieśń Twemu imieniu, O Najwyższy. Oglądać o poranku Twe miłosierdzie, a nocą rozmyślać o Wierności. Twój Syn, goszcząc na ziemi był wierny Tobie, Ojcze. Tak samo teraz, w niebie, Pan Jezus jest wierny nam – swym ziemskim braciom. Wiedząc to, wzmocnimy się w zaufaniu i nadziei, na wszystkie lata i wieki, które są przed nami. Amen.
Jak podkreślałem wcześniej, Boskie przymioty nie są izolowanymi elementami Jego charakteru, ale aspektami Niepodzielnej Istoty. Przymioty Boże nie mają znaczenia same w sobie, są raczej myślami o doskonałej Bożej kompletności. Po prostu nazywamy to, co wiemy o Bogu i co jest prawdą o Nim.
Aby mieć poprawne zrozumienie przymiotów Bożych, koniecznym jest postrzeganie ich jedności. Możemy je rozważać oddzielnie, ale nie możemy ich rozdzielić. „Wszystkie Boże przymioty muszą być dla nas tak samo realne i rzeczywiste. Wynika to z doskonałej prostoty Boga, chociaż Jego Słowa mogą być różnie pojmowane i nie są łatwe do zgłębienia” – mówi Mikołaj z Kuzy. „Stąd, chociaż mówimy, zgodnie ze znaczeniem słów, o Bożym wzroku, słuchu, smaku, zapachu, dotyku, poznaniu, intelekcie, i tak dalej – to w Bogu wzrok nie jest niczym innym jak słuch, smak, zapach, dotyk, czucie, czy zrozumienie. Tak samo cała teologia jest jakby narysowana na okręgu, ponieważ każdy z Pańskich przymiotów jest potwierdzany przez inne.”
Studiując Boże cechy, widzimy tą jedność coraz wyraźniej. Oto, jeśli Bóg jest samoistny – musi być również samowystarczalny, jeśli jest Mocny a jednocześnie Nieskończony, musi mieć nieskończoną moc. Jeśli posiada poznanie, Jego nieskończoność zapewnia nas, że posiada całą możliwą wiedzę.
Podobnie, Jego niezmienność zakłada, że pozostaje wiernym swoim prawom i obietnicom. Jeśli Jest Niezmienny, nie może złamać danego słowa, bo to oznaczałoby zmienność.
Każda skaza na Boskim charakterze byłaby dowodem niedoskonałości, a ponieważ Bóg jest doskonały, to nie może zrobić nawet jednego błędu. Dlatego przymioty wyjaśniają się nawzajem i udowadniają, że przeżywamy spotkanie z doskonałym Bóstwem.
To, co czyni Bóg, jest zgodne ze WSZYSTKIMI Jego przymiotami. Cechy Jedynego nie stoją w sprzeczności wobec siebie, ale są doskonale zharmonizowanie i zjednoczone w nieskończonej otchłani Boga. Wszystko, co Bóg czyni, zgadza się ze wszystkim, kim Jest – bycie i działanie są w Nim jednością.
Przedstawianie Boga rozdartego pomiędzy poczuciem sprawiedliwości, a chęcią okazania miłosierdzia grzesznikowi – jest całkowicie oderwane od rzeczywistości.
Myśleć o Bogu jako skłaniającego się najpierw w w jedną stronę, a następnie bijącego się z myślami i zwracającego się do innego aspektu swej Istoty – to wyobrażanie sobie Boga nieprawdziwego – niepewnego siebie, sfrustrowanego i niestabilnego emocjonalnie. Jeżeli tak myślimy o Nim, to oglądamy zwodnicze odbicie, skażone przez nasze złości, kłamliwe przedstawienie Doskonałego.
Bóg jest tym, kim Jest, i nie może przestać być Sobą, a będąc Sobą, może działać tylko w sposób wypływający z głębi Swego Jestestwa.
On jest jednocześnie wierny i niezmienny – wszystkie Jego słowa i czyny są pełne wierności.
Człowiek nie dotrzymuje słowa z powodu pragnienia zaspokojenia żądz, strachu, słabości, pożądania pieniędzy czy innego silnego bodźca – który może przyjść z niego samego lub z zewnątrz.
Oczywiście siły te nie oddziałują na Boga w żadnym sensie. To kim Jest – oto motor wszystkiego co robi. On nie może być zmuszony do niewierności ani z wewnątrz, ani z zewnątrz. Doskonały zawsze mówi i działa z wnętrza swojej suwerennej woli, działając tak, jak Mu się podoba.
Można dowieść, że niemal każda herezja która dotknęła Kościół Boży, powstała z wiary w Boże przymioty, których nie ma, lub z nadmiernego akcentowania prawdziwych cech Bożych – pogardzając jednocześnie innymi, równie prawdziwymi. Akcentowanie dowolnego atrybutu Boga a poniżanie czy wyłączanie innego – prowadzi na ponure bagna teologii. Wszyscy mamy w sobie pierwiastek tego grzechu.
- Zobacz, Biblia uczy, że Bóg jest miłością. Niektórzy zinterpretują to w taki sposób, że zaprzeczą doskonałej sprawiedliwości Jahwe, – a tego również, z takim samym naciskiem, uczy Biblia.
- Inni wyniosą biblijną naukę o dobroci Boga tak wysoko, że zda sie ona zaprzeczyć świętości Pana.
- Następni będą z żarliwością dowodzić, że Bóg Miłosierdzia i Zmiłowania jest ważniejszy od Prawdomównego.
- Jeszcze inni zrozumieją suwerenność Boga w taki sposób, który zniszczy lub przynajmniej umniejszy dobroć i miłość Doskonałego.
Możemy utrzymać się w prawdzie Bożej, tylko wtedy, gdy odważymy się uwierzyć we WSZYSTKO, co Bóg powiedział o sobie.
To wielki grzech, gdy marny człowiek (prostak czy profesor) stara się wyrokować o Objawieniu Boga, a w swej niewiedzy „decyduje”, która część jest prawdziwa a która nie.
Taki słusznie zostaje nazwany i jest duchowym ślepcem.
Nie tego oczekuje od nas Bóg. Mamy trzymać się prawdy, tak jak została spisana.
Nie ma sprzeczności między boskimi atrybutami, istota Boga jest jednolita.
On nie może rozdzielić siebie i działać według jednego ze swoich przymiotów, podczas gdy reszta pozostaje nieaktywna.
Wszystko, kim Bóg Jest jest widoczne w tym, jak działa.
Sprawiedliwość musi być obecna, gdy okazuje łaskę, a miłość, gdy sądzi sprawiedliwie.
Tak jest ze wszystkimi Boskimi Przymiotami.
Wierność Boga jest punktem odniesienia zdrowej teologii, ale dla wierzącego staje się o wiele więcej niż tym – wychodzi poza proces zrozumienia, by stać pokarmem dla duszy. Pismo Święte nie tylko uczy prawdy, ale wskazuje na sposób zastosowania prawdy w życiu.
Natchnieni pisarze byli ludźmi zmagającymi się ze sobą, tak jak my. Jednak To, czego dowiedzieli się o Bogu, stało się ich mieczem i tarczą, stało się motywacją życia, dobrą nadzieją, pewnością w oczekiwaniu nieba. Z obiektywnych faktów teologii ich serca „destylowały” tysiące radosnych i pocieszających myśli oraz mnóstwo osobistych zastosowań.
Księga Psalmów wygrywa melodie dziękczynienia Bogu za wierność.
Nowy Testament kontynuuje ten temat i świętuje wielkie dzieła Boga Ojca i Jego Syna, Jezusa Chrystusa, który przed Poncjuszem Piłatem złożył dobre wyznanie. Ten sam Chrystus, widziany przez Jana w objawieniu, jedzie na białym koniu po kolejne zwycięstwa, a imiona Jego: Wierny i Prawdziwy.
Pieśni chrześcijańskie świętują przymioty Boga, a wśród nich wierność. W najlepszych księgach hymnów, przymioty Pana są obfitym źródłem, z którego tryskają rzeki melodii uwielbienia. Można znaleźć zabytkowe śpiewniki kościelne, w których hymny nie mają tytułów, wystarcza tylko wyróżnienie kursywą wersetu, wskazującego główny motyw.
Oto niektóre wyróznienia:
- Chwalebna doskonałość Pana
- Mądrość, Majestat i Dobroć
- Wszechwiedza
- Wszechmoc i niezmienność
- Chwała, miłosierdzie i łaska
Wybrałem je ze śpiewnika opublikowanego w 1849 roku, ale wszyscy znający historię kościoła wiedzą, że pieśni uwielbienia zawsze towarzyszyły kościołowi. Od samego początku, wiara w doskonałość Boga budziła w wierzących radość i miłość, które znajdowały ujście w pieśniach chwały.
W wierności Boga spoczywa cała nasza nadzieja przyszłej szczęśliwości. Tylko wtedy, gdy On jest wierny, Jego przymierze będzie trwać, a obietnice zostaną dotrzymane. Tylko wtedy, gdy jesteśmy całkowicie pewni, że On jest wierny, możemy mieć pokój w sercu i czekać na przyszłe życie z niezachwianą ufnością.
Każde serce może mieć swoje własne, szczególne oparcie w wierności Boga. Kuszeni, lękliwi, strachliwi i zniechęceni – wszyscy mogą znaleźć nową nadzieję i dobre myśli, wiedząc, że Ojciec Niebieski jest wierny. Będzie zawsze dotrzymywał danego słowa – wykona wszystko, co obiecał.
Przechodzący przez trudne doświadczenia synowie przymierza mogą być pewni, że Pan nigdy nie zapomni o łaskawości wobec nich, nie dopuści też, by zawiodła choć jedna z wielu dobrych obietnic.
Szczęśliwy człowiek, którego nadzieja
Jest w Bogu Izraela, który uczynił niebo,
Ziemię i morza, ze wszystkimi stworzeniami;
Jego prawda utwierdzona jest na wieki;
On ratuje uciśnionych, On karmi ubogich,
Nikt nie zawiedzie się na obietnicach Wiernego.
(Isaac Watts)
