Szósty święty obowiązek,
w którym musimy wywrzeć na sobie przemoc, to duchowe przeżycie i uświęcenie dnia Pańskiego. Istnienie takiego dnia odpoczynku wynika z ustanowienia Bożego. „Pamiętaj, abyś świętym uczynił dzień szabatu.”
Nasz chrześcijański szabat przychodzi w miejsce żydowskiego szabatu – nazywamy go dniem Pańskim, (Obj 1:10) i mówimy wyraźnie, że pochodzi on od Chrystusa. Tak, nasz szabat jest wyznaczony przez ustanowienie Chrystusa. Tego dnia Pan wstał z grobu i ukazał się wielokrotnie uczniom. (1Kor 16:1-2) Dla swojej duchowej rodziny (mówi św. Atanazy), Jezus przeniósł sabat na dzień Pański. Św. Augustyn mówi: przez zmartwychwstanie w pierwszym dniu tygodnia, Chrystus uświęcił niedzielę jako szabat dla chrześcijan, na pamiątkę Swego zmartwychwstania. Ten dzień był nazywany „lucis”, dzień światła, jak zaświadcza np. Junius.
Pozostałe dni tygodnia nazywano „mrocznymi” – z powodu Słońca Sprawiedliwości – Chrystusa, specjalnie jaśniejącego w dniu niedzielnym. Ten dzień został nazwany przez starożytnych [Regina dierum], Królową dni.
Św. Hierom wynosi ten dzień nad wszystkie uroczyste święta. Kościół pierwotny miał ten dzień w wielkiej czci: to był wielki sztandar ich religijności. Gdy pytano ich: [Servasti dominicum?], Przestrzegacie szabatu?; Odpowiadali: [Christianus sum], jestem chrześcijaninem, nie śmiem pominąć okazji do świętowania Dnia Pańskiego! Jakąż wielką przyczynę mamy, by z wdzięcznością świętować ten dzień! Jeżeli wyzwolenie Izraela z niewoli babilońskiej było tak ważne, że przyćmiewało pamięć o ich wyzwoleniu z Egiptu, (Jer 16:14), to nasze wyzwolenie z niewoli szatana i zakończenie chwalebnego dzieła naszego Odkupienia, przyćmiewa wszystkie inne dzieła, ulegają one jakby zmniejszeniu.
Wielkie jest dzieło stworzenia, ale dzieło odkupienia jest większe.
Kosztowniejszym było nas odkupić niż stworzyć. W stworzeniu, Najwyższy wypowiedział Słowo stwarzające, (Ps 148:5) w odkupieniu przelał krew, (Hbr 9:22) Stworzenie jest dziełem Bożych palców, (Ps 8:3) zaś odkupienie dziełem Jego ramienia. (Lk 1:5)
W stworzeniu Bóg dał ludzi sobie nawzajem, w odkupieniu daje nam Swoją Osobę. Więc szabat, przywodząc nam na pamięć nasze odkupienie, powinien być czczony z najwyższym oddaniem – i aby to czynić godnie, musimy wywrzeć na sobie świętą przemoc.
Gdy ten błogosławiony dzień nadchodzi, powinniśmy pracować nad tym, by jak ten dzień jest święty, tak nasze serca były uświęcone.
Musimy w tym dniu odpocząć od wszystkich dzieł pospolitych. Podobnie jak Abraham, gdy udał się by złożyć ofiarę, zostawił swego sługę i osiołka u podnóża góry. (Rdz 22:5) Kiedy mamy wielbić Boga w tym dniu, musimy odłożyć na bok zabieganie o codzienne potrzeby, jak Józef, który gdy rozmawiał ze swoimi braćmi, usunął Egipcjan. Kiedy mamy rozmawiać z Bogiem, wyganiamy przecież z naszej głowy wszystkie ziemskie prace. Chociaż możemy w niedzielę wykonać prace konieczne oraz dzieła miłosierdzia (Bóg bowiem oczekuje czynów miłosierdzia również w szabat), w innych przypadkach odegnajmy od siebie codzienne transakcje. Podobnie postąpiła Maria Magdalena, która zrezygnowała z namaszczenia ciała Chrystusa w dzień szabatu, (Lk 23:56) Miała przygotowane wszystkie maści, ale nie poszła do grobu, zanim szabat nie minął. Oparła się podejmowaniu wszelkiej pracy tego dnia, choćby była to praca tak chwalebna, jak namaszczenie martwego ciała Chrystusa.
Gdy ten błogosławiony dzień nadchodzi, musimy wznieść nasze serca w dziękczynieniu dla Boga,
który dał nam możliwość zdobycia niebiańskiej mądrości. Niedziela to dzień duchowych żniw, tchnienie Ducha Bożego dmie w żagle naszych pragnień, abyśmy daleko popłynęli w niebieskim rejsie. Chrześcijaninie, wznieś serce do Boga we wdzięczności, że dał ci ten specjalny dzień, zrób wszystko co możesz dla Pana i pamiętaj, że może to być twój ostatni dzień Pański. Czasy łaski nie są jak fale, gdy przepłynie jedna, nie wiemy, czy następna nadejdzie za naszego życia.
Gdy ten dzień nadchodzi, musimy od rana świętować go i przygotować nasze dusze do przyjęcia Słowa.
Izraelici prali swe szaty zanim zbierali się by słuchać Słowa Bożego. Nasze serca muszą być umyte przez modlitwę i upamiętanie, zanim wyrocznie Boże przemówią do naszych serc.
A gdy się zbiera Boże Zgromadzenie, musimy stanąć, jakby w obecności Boga, z powagą i radością słuchając świętych słów Bożych. Strzeżcie się nonszalanckiego podchodzenia do Boga w tym dniu, bo to na pewno okradnie was to z błogosławieństwa powstającego z przyjęcia słów Bożych.
Musimy włożyć pracę by nasze uwielbienie było lepsze co szabat.
Tam gdzie Pan posadził i podlewa drzewo swą łaską, oczekuje owoców. Powinniśmy tęsknić za Bożym powiewem, aby dodać nowych centymetrów do naszego wzrostu w wierze. Nie możemy być jak bajkowa salamandra, która żyje w ogniu, ale nigdy się nie rozgrzewa. W dniach niedzielnych chrześcijanie powinni szczególnie zanurzyć się w komunii z Bogiem, spoglądać na piękno Bożego Ducha, odkrywać zniewalające piękno miłości, która jest w Chrystusie. Krótko mówiąc, powinniśmy w szabat czynić tak, jak Mojżesz: wstąpić na górę, aby oglądać oblicze Boga.
Musimy poświęcić cały dzień dla Boga.
Zgodnie z prawem jednego baranka wyznaczono na ofiarę innych dni tygodnia, ale dwa baranki miały być oferowane w szabacie. Cały ten dzień musi być spędzony z Bogiem. Pan musi być czczony w Zgromadzeniu, a kiedy wracamy do domu, powinniśmy mieć uwielbienie rodzinne. Wielu pozostawia swoją religię w kościele, tak, jak postępują ze swoimi Bibliami, nie uświęcają zaś imienia Bożego we własnych domach, (Mal 3:8) „Czy człowiek może okradać Boga?” Kiedy ludzie „odgrywają” swoją religijność przed zgromadzeniem – oddając pokłon Bogu w świątyni, ale pozbawiają Go czci w swej rodzinie i nie oddają mu czci w komorze modlitwy, wtedy okradają Boga, pozbawiając Go części Jego dnia, który przecież jest Jego własnością.
Dobrym powodem by poświęcić cały szabat do Boga i dać Mu podwójną cześć, jest to, że Bóg podwaja Swoje błogosławieństwa w tym dniu. Szóstego dnia ilość manny, którą Bóg dawał Izraelitom była dwa razy większa, niż w pozostałe dni. Tak samo manna błogosławieństwa duchowego spada dwa razy obficiej w dzień szabatu.
Musimy cieszyć się w tym dniu, który jest szczególny w kontekście obecności Boga,
(Jn 8:56) „Abraham ujrzał mój dzień i radował się”. Tak więc i my, gdy nadchodzi dzień szabatu, powinniśmy cieszyć się. Francuscy Hugonoci nazywali swe zgromadzenia Rajem, gdyż tam spotykali się z Bogiem na sposób szczególny. Żydzi zwali sabat desiderium dierum „kulminacją tygodnia”, (Iz 58:13) „I nazwiesz szabat rozkoszą”. Dlatego powinniśmy patrzeć na niego jak królową dni, zwieńczoną Bożym błogosławieństwem. (Ps 116:24) „To jest dzień, który Pan ustanowił; weselmy się w nim i radujmy”. – On stworzył wszystkie dni, ale ten uświęcił. Powinniśmy patrzeć na ten dzień jako duchowe zakupy naszych dusz, gdy zaopatrujemy się w święte przedmioty przed obliczem Boga.
Ten dzień odpoczynku jest początkiem odpoczynku w niebie. Tego dnia Bóg otwiera dla nas sadzawkę Betezda, której wody odświeżają złamane serca. Czy nie nazwiemy tego dnia radością? Na sabat Żydzi odkładali na bok smutki i kłopoty, a nawet żałobę po bliskich zmarłych.
Oto odpowiedni sposób do uświęcania tego dnia, a obowiązek ten powinien być ukochany sercem i z całym wysiłkiem wdrożony w życie.
Popatrzmy na tych, w których rękach Bóg złożył władzę, a którzy miłowali szabat i którzy wywierali na sobie świętą przemoc, aby dzień Pana, był ściśle przestrzegany. Dobry wzór, chociaż rzadko spotykany wśród władców, daje nam Nehemiasz. (Neh 13:15) „W owych dniach stwierdziłem, że w Judei wytłaczano w sabat wino w tłoczniach i zwożono snopy, nakładając je na osły, a także wino, winogrona, figi i wszelkie inne ciężary, i sprowadzano w dzień sabatu do Jeruzalemu. Ostrzegłem ich przeto, aby w tym dniu żywności nie sprzedawali” dalej czytamy w wierszu 17: „Zgromiłem tedy możnych Judei i powiedziałem do nich: Co to za niegodziwa rzecz, której się dopuszczacie, znieważając dzień sabatu?” Jak więc śmiesz ty naruszać polecenia i zmieniać postanowienie Boże? Boże wymaganie pobożnego zachowywania szabatu i surowe karanie łamiących to przykazanie daje świadectwo o poważnym traktowaniu przez Boga odpoczynku w siódmym dniu. Uświęcenie szabatu to jeden z ważnych sposobów oddania Panu należnej chwały.
