4.9 – Świętość Boża

Oto następny atrybut Boży – świętość. [Wj 15:11] „Chwalebny w świętości.” Świętość jest najbardziej migocącym klejnotem Jego korony, to imię, pod którym Bóg jest powszechnie znany. [Ps 111:9] „Święte i straszne jest Jego imię.” On jest „Jedyny Święty”. [Job 6:10] Serafini wołają nieustannie, „Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów, Cała ziemia pełna jest Jego chwały.” [Iz 6:3]
Jego moc czyni Go potężnym, jego świętość czyni Pana godnym chwał. Świętość Boga polega na jego bezbłędnym umiłowaniu sprawiedliwości, i obrzydzeniu do złego. „Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły, a nieprawości pochwalać nie możesz. [Hab 1:13]

Bóg jest święty wewnętrznie.

On jest święty w swojej istocie, świętość jest budulcem jego istoty tak, jak światło jest istotą słońca. On jest święty w Swych wypowiedziach. Słowo Pana posiada na sobie pieczęć Jego Świętości, tak jak wosk przenosi odcisk pieczęci. „Twoje słowo jest bardzo czyste.” Ps 119:140. Jest podobne do srebra rafinowanego siedem razy. [Ps 12:6] Każda linia Biblii tchnie świętością, zachęca właśnie do świętości. Bóg jest święty w swoich działaniach. Wszystko co robi jest święte, nie może działać inaczej, jak tylko w zgodzie ze swoją istotą, nie może czynić niesprawiedliwości, o wiele bardziej niż to, że słońce nie może stać się ciemnością. „Pan jest święty we wszystkich swoich dziełach.” [Ps 145:17]

Bóg jest święty przed wszelka inną świętością.

On jest źródłem i wzorem świętości. Świętość rozpoczyna się od Przedwiecznego.

Bóg jest jest przyczyną świętości widocznej wśród jego stworzeń.

„Każdy dar dobry i doskonały pochodzi z góry”. [Jk 1:17] On stworzył świętych aniołów. On włożył pełnię świętości w ludzką naturę Chrystusa. Cała istniejąca świętość to strumień płynący z Bożego krystalicznego źródła. Zapożyczamy od Niego naszą świętość. Jak lampy świecznika w przybytku były zapalane od środkowej lampy, tak świętość stworzeń pochodzi od świętości Bożej. „Ja jestem Pan, który was uświęca”. [Kpn 20:8] Bóg jest nie tylko wzorem świętości, ale też zasadą świętości: On zaspokaja nasze potrzeby i namaszcza nas świętym olejem łaski.

Bóg jest święty nieporównywalnie.

„Nikt nie jest tak święty jak Pan.” [1Sm 2:2] Żaden anioł w niebie, nie może pojąć właściwych rozmiarów świętości Boga. Najwyższy z serafinów jest zbyt niski aby zmierzyć tę piramidę; Świętość Boga, nieporównywalnie przewyższa świętość aniołów i ludzi uświęconych przez Chrystusa.

Bóg jest święty ponad świętość zbawionych.

Świętość Boża jest czysta bez jakiejkolwiek domieszki. Wśród uczniów Chrystusowych, świętość jest podobna do złota w rudzie, niedoskonała, ich pokora jest pomieszana z pychą, tak że ten, który ma największą wiarę musi wołać w modlitwie: „Panie, zaradź memu niedowiarstwu” Ale świętość Boga jest czysta, jak doskonałe wystałe wino, nie ma nawet jednego pyłku czy kropli wymieszanej z nią nieczystości. To najbardziej niezmienna ze świętości. Mimo że święci nie mogą utracić nawyku świętości (bo pozostaje w nich Boże nasienie), to mogą utracić pewne miary świętości. „Utraciłeś twoją pierwszą miłość.” [Obj 2:4] Łaska nie może umrzeć, ale jej płomień może zgasnąć. Świętość w świętych podlega jakby falowaniu, lecz świętość Boga jest niezmienna, nigdy nie traci On nawet jej najmniejszej cząstki. Nie może mieć więcej świętości, bo jest doskonale święty, nie może też mieć mniej świętości, bo Jest święty niezmiennie.

Świętość Boga jest ponad świętością aniołów.

Świętość w aniołach jest cechą, którą mogą oni utracić, jak to widzimy u upadłych aniołów. Świętość Boża jest zaś Jego istotą, jest on nią na wskroś przeniknięty i nie może utracić doskonałej świętości, tak jak nie może przestać być Bogiem.

Ale czy nie jest On świadkiem wszystkich grzechów ludzi? Jak może On patrzeć na te zanieczyszczenia, a nie zostać zbrukanym?

Bóg widzi wszystkie grzechy ludzi, ale nie splamił się nimi, jak słońce się nie plami wyziewami z ziemskich bagien. Bóg widzi grzech, ale nigdy go nie zaakceptował i jako sędzia wymierzy karę za każdy grzech.

W/Z 1: Grzech jest przeciwieństwem świętości.

Jeżeli Bóg jest tak nieskończenie święty – popatrz, w jakim przeciwieństwie do Boga pozostaje grzech. Grzech jest nieczysty, jest hiperbolicznie zły. [Rz 1:23] Nazywany jest obrzydliwością. [Pwt 7:25] W Bogu nie ma żadnej domieszki zła, w grzechu nie ma żadnej domieszki dobra, grzech to dusza i kwintesencja zła, on zmienia dobro w zło. Grzech całkowicie ograbił ludzką duszę z czystości, uczynił ją krwawo-czerwoną od winy, i czarną od kleistego i śmierdzącego brudu, tak, że została obłożona klątwą. [Joz 7:11] Nic więc dziwnego, że Bóg nienawidzi grzechu, grzech jest mu obcy i wrogi. Grzech uderza również w Jego świętość, robiąc wszystko co możliwe aby Bogu się sprzeciwić. Gdyby grzechowi udało się tego dokonać, Bóg przestał by być Bogiem.

W/Z 2: Odrzucenie świętości to oznaka bezbożności.

Jeżeli Bóg jest tak nieskończenie święty, a świętość jest Jego chwałą – Jak bezbożni są ci, którzy nienawidzą świętości! Jak sęp nienawidzi zapachu pachnideł, tak bezbożny nienawidzi słodkiej woni świętości w zbawionych. Ich serca powstają przeciw świętości jak żołądek człowieka przeciw szkodzącemu mu posiłkowi. Nie ma większego znaku przynależności osoby do grona potępionych niż nienawiść do ludzi noszących w sobie podobieństwo Boga.

Inna grupa bezbożnych to ci, którzy szydzą ze świętości. Tacy plują na chwałę Boga – „Chwalebnego w świętości”. Szyderstwo to widoczne jest w wyśmiewaniu i uznawaniu świętości za głupią, pretensjonalną i niegodną zainteresowania. Jak straszne i smutne jest, kiedy ludzie pogardzają tym, co może ich zbawić? Jasnym jest, że pacjent szydzący z lekarza umrze. Szyderstwo z łaski Ducha Bożego jest bliskie podeptaniu Ducha Łaski. Prześmiewczy Izmael został wyrzucony z domu Abrahama. [Rdz 21:9] Ci, którzy szydzą ze świętości, zostaną wyrzuceni z grona dziedziców nieba.

W/Z 3: Naśladujmy świętość Boga.

Jeżeli Bóg jest tak nieskończenie święty – Starajmy się naśladować Jego świętość. „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty.” [1P 1:16] Jest dwojaki wymiar świętości: jeden dotyczy równości a drugi podobieństwa. Świętości w sensie równości z Bogiem nie osiągnie ani człowiek ani anioł. Kto może być równie święty jak Bóg? Kto może porównać się z Nim w świętości? Ale jest świętość podobieństwa, i do tej należy dążyć, aby mieć podobieństwo świętości Boga w nas, aby być do Niego podobnymi, tak, jak potrafimy. Chociaż kaganek nie daje tyle światła co słońce, to jest do niego podobny. Musimy naśladować Boga w świętości.

Jeśli musimy być podobni do Boga w świętości, na czym nasza świętość ma polegać?

Świętość ma przejawić się w nas w dwóch obszarach: Pierwszy to upodobnienie się do natury Boga, drugi to poddanie się Jego woli.

W upodobnieniu się.

Nasza świętość polega na upodobnieniu się do natury Boga. Chociaż Pismo mówi, że mamy udział w Boskiej naturze, to nie jest to uczestnictwo w Jego istocie, ale w byciu Jego obrazem / odbiciem. [2P 1:4] Taka jest świętość zbawionych – że są żywymi obrazami Boga. Noszą obraz łagodności Boga, miłosierdzia, widać po nich, że mają obywatelstwo nieba, mają taki sam osąd rzeczywistości jak Bóg, są tego samego usposobienia, tak, że miłują to, co On kocha, a nienawidzą tego, czym On gardzi.

W poddaniu.

Nasza świętość leży również w poddaniu się woli Boga. Ponieważ natura Boga jest wzorem świętości, jego wola jest zasadą świętości. To jest nasza świętość, że będziemy pełnić Jego wolę, [Dz 13:22] Będziemy uświęceni, gdy przyjmiemy Jego wolę, [Mich 7:9] Kiedy cierpimy trudny, które Bóg w mądrości swej nam daje, przecierpmy chętnie. Naszą wielką ambicją winno stać się: być jak Bóg w świętości. Nasza świętość powinna być rozpoznawalna, że jest z Boga, jak jego świętość jest prawdziwa, taką powinna być nasza. „Sprawiedliwość i prawdziwa świętość.” [Ef 4:24] Nie powinniśmy mieć fasady świętości, ale święte życie. Nie tacy jak egipskie świątynie, tylko pomalowane, ale jak świątynia Salomona, ozdobiona czystym złotem, [Ps 45:13] „Córka królewska cała jest pełna chwały”.

Przynaglajcie się do naśladowania Boga w świętości, a rozważcie:

1. Jak znakomita jest osoba promieniująca świętością. Jest jakby przeźroczystym naczyniem, z którego jasno przeświecają promienie świętości Boga. Czytamy, że Aaron włożył szaty chwały i piękna. [Wj 28:2] Gdy nosimy haftowane szaty świętości, przyoblekamy się w chwałę i piękno. Dobry chrześcijanin jest rumiany, bo pokropiony krwią Chrystusa, a ma czyste białe szaty bo ozdabia go świętość. Świętość dla duszy jest tym samym czym diament dla pierścionka. Chryzostom mówi, o świętości, że jej piękno zachwyca nawet tych, którzy się jej sprzeciwiają.
2. Jest to wielki plan Boga dla świata, uczynić ludzi świętymi tak jak święty jest On. Czy nie po to Bóg zsyła strumienie łaski i deszcze sprawiedliwości, ale abyśmy byli święci? Czyż nie po to daje Bóg wielkie obietnice, jak do zachęty ku świętości? Czy zesłanie Ducha na świat, to nie jest udzielenie nam świętego namaszczenia? [Jn 2:20] Po co są wszystkie utrapienia jak nie dla bycia uczestnikami świętości Boga? [Hbr 12:10] Po co Bóg dał magnetyczny kamień miłosierdzia, jak nie po to aby obrócić nas ku świętości? Czy Chrystus, umierając, nie przelał swej krwi aby zmyła z nas wszystko co nieświęte? „Który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność.” [Tt 2:14] Tak więc, jeśli nie jesteśmy święci, idziemy wbrew wielkiemu zamysłowi Boga względem świata.
3. Nasze uświęcenie zwraca serce Boga ku nam. Świętość jest obrazem Boga, Bóg zaś miłuje swój wizerunek, gdziekolwiek go widzi. Król cieszy się, widząc swoją podobiznę na monecie. „Ty miłujesz sprawiedliwość.” [Ps 45:7] A gdzież rośnie sprawiedliwość, jeśli nie w uświęconym sercu? [Iz 62:4] „Nie będą cię już nazywać ‚Porzuconą’, a o twojej ziemi nie powiedzą, że jest opuszczona. Ciebie nazywać będą teraz ‚Moje umiłowanie’, a całą twoją ziemię Oblubienicą.” To Boża świętość w zbawionych, zwraca pełne miłości oblicze Boga ku nim. „Będą ich nazywać ludem świętym”. wiersz 12. Bóg nie zwraca uwagi na ich szlachetne urodzenie ale na ich świętość.
4. Świętość jest jedyną rzeczą, która odróżnia nas od potępionej strony tego świata. Boży ludzie mają na sobie Boską pieczęć. „A przecież trwa mocny fundament Boży taką oto mając pieczęć: Poznał Pan tych, którzy są Jego, oraz: Niechaj odstąpi od nieprawości każdy, kto wzywa imienia Pańskiego” [2Tm 2:19] Popatrzcie: lud boży jest zapieczętowany podwójnie: Przez wybranie – „Zna Pan tych, którzy są jego:” i uświęcenie – „Niech wzywający imienia Pańskiego odstąpi od nieprawości.” Jak szlachcic wyróżnia się od pozostałych swym herbem, jak cnotliwe kobiety odróżniają się od nierządnic, tym że są wierne mężom, tak świętość rozróżnia pomiędzy dwoma rodzajami ludzi. Wszyscy, co się narodzili z Boga, są w armii Chrystusa i noszą białe mundury świętości. [Hbr 2:10]
5. Świętość to nasz chluba. Świętość i uhonorowanie przychodzą razem. [1Tes 4:4] Wraz z uświęceniem przychodzi wysoka godność. „Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją i uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała.” [Obj 1:5-6] Gdy jesteśmy obmyci i uświęceni, stajemy się królami i kapłanami Boga. Święci są nazywani naczyniami zaszczytnymi, albo klejnotami, skrzącymi się świętością, napełnionymi winem Ducha. To czyni z nich aniołów, jeszcze krótko przebywających na ziemi.
6. Świętość daje nam odwagę w przystępie do Boga. „Podźwigniesz się znów, gdy do Wszechmocnego wrócisz, gdy z namiotu swojego nieprawość usuniesz, Wtedy zaczniesz się cieszyć Wszechmocnym i wznosić twoje oblicze ku Bogu.” [Job 22:23,26] Podnoszenie twarzy w górę, w obecności Pana wymaga odwagi. Nic nie spowoduje takiego wstydu, gdy podchodzisz do Boga jak grzech. Bezbożny w modlitwie podniesie ręce, ale nie może podnieść do Boga oczu. Gdy Adam stracił świętość, stracił ufność w dobroć Boga i ukrył się. Ale zbawiony i uświęcony pójdzie do Boga z odwagą – jak dziecko do ojca, jego sumienie nie pozwoliło mu na jakikolwiek grzech, dlatego pójdzie śmiało do tronu łaski i miłosierdzia, aby uzyskać pomoc w potrzebie. Hbr 4:16.
7. Świętość daje pokój. Grzech rodzi burzę w sumieniu, [ubi Peccatum Procella ibi] „gdzie działa grzech, tam pełno zgiełku.” „Nie ma pokoju dla bezbożnych.” [Iz 57:21] Sprawiedliwość i pokój serca idą w życiu razem. Świętość to korzeń, z którego wyrasta słodki owoc pokoju. Sprawiedliwość i pokój spotkają się i ucałują.
8. Świętość prowadzi do nieba, jest drogą do nieba. „I będzie tam droga bita, nazwana Drogą Świętą. Nie będzie nią chodził nieczysty; będzie ona tylko dla Jego pielgrzymów.” [Iz 35:8] W Rzymie stały 2 świątynie: cnoty i chwały, na drodze do świątyni chwały stała świątynia cnoty i koniecznym było przejście przez nią. Tak samo my musimy przejść przez świątynię świętości aby wstąpić do świątyni nieba. Chwała rozpoczyna się od cnoty. „Który nas powołał przez chwałę i cnotę”. [2P 1:3] Szczęście to nic innego jak kwintesencja świętości, świętość jest chwałą żołnierzy Chrystusa a ich szczęście to wytrwanie w świętości i zwycięstwo na końcu ich życia.

Co mamy zrobić, aby naśladować Boga w świętości?

1. 1. Wiarą oczyszczaj się przez obmycie krwią Chrystusową – ona jest „animae lavacrum” [obmyciem duszy]. Oczyszczenia rytualne Prawa Mojżeszowego były zapowiedziami i symbolami tej krwi. [1 Jn 1:7] Słowo Boże to lustro, pokazujące nasze nieczystości, krew Chrystusa jest źródłem w którym możemy je zmyć.
2. Módl się o święte serce. „Stwórz we mnie serce czyste, o Boże.” [Ps 51:10] Złóż serce przed Panem, mówiąc: Panie, moje serce jest całe pokryte trądem; ono zakaża wszystko czego dotykam. Panie, nie nadaję się do życia z takim sercem, nie mogę ci oddać czci tak jak powinienem. Jeżeli umrę z takim sercem, to nigdy nie zobaczę Ciebie. Och, stwórz we mnie serce czyste; poślij swego Ducha do mnie, aby oddzielił brud i uczynił je czystym, abym był świątynią odpowiednią do zamieszkania przez Świętego Boga.
3. Chodź ze świętymi. „Ten, który przestaje z mądrym jest mądry.” [Prz 13:20] Przebywaj wśród pięknych zapachów a sam będziesz pięknie pachniał. Wspólnota rodzi podobieństwo. Nic nie ma większej mocy i energii pobudzającej do świętości niż komunia (wspólnota) świętych.